نماز ناب : نماز ناب نمازی است که با بالاترین درجه از عشق و معرفت و بیشترین خشوع و حضور خوانده شود . نمازی که در آن خاطر نمازگزار آنی غافل از خدا و معطوف به دنیا نشود و نمازگزار به گونه ای در آن غرق شود که اگر تیر از پایش در آورند متوجه نشود .نماز ناب مخصوص انبیائ و اولیائ است و مقام والایش مرهون همین نماز است . آری نماز ناب چنین اثری دارد . عارفانی چون محمد (ص) ، علی (ع)و علی ابن الحسین (ع) باید که چنین نماز بگزارد . انسانهای معصوم و برگزیده ای که دسترسی به مقام و نماز آنان برای دیگران میسر نیست ...

إِنَّني‏ أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْني‏ وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري (12طه)
من خداى يكتايم، معبودى جز من نيست، عبادت من كن و براى ياد كردن من نماز به پا كن‏
نماز بهترين وسيله ياد خدا-
در آيات فوق به يكى از فلسفه‏هاى مهم نماز اشاره شده است، و آن اينكه انسان در زندگى اين جهان با توجه به" عوامل غافل كننده" نياز به تذكر و يادآورى دارد، با وسيله‏اى كه در فاصله‏هاى مختلف زمانى، خدا و رستاخيز و دعوت پيامبران و هدف آفرينش را به ياد او آورد و از غرق شدن در گرداب غفلت و بيخبرى حفظ كند، نماز اين وظيفه مهم را بر عهده دارد.
انسان صبحگاهان از خواب برمى‏خيزد، خوابى كه او را از همه چيز اين جهان بيگانه كرده، مى‏خواهد برنامه زندگى را شروع كند، قبل از هر چيز به سراغ نماز مى‏رود، قلب و جان خود را با ياد خدا صفا مى‏دهد، از او نيرو و مدد مى‏گيرد، و آماده سعى و تلاش توأم با پاكى و صداقت مى‏گردد.
باز هنگامى كه غرق كارهاى روزانه شد و چند ساعتى گذشت و چه بسا ميان او و ياد خدا جدايى افتاد، ناگاه ظهر مى‏شود و صداى مؤذن را مى‏شنود اللَّه اكبر! ..
حى على الصلاة!:" خدا از همه چيز برتر است، برتر از آنست كه توصيف شود ... بشتاب به سوى نماز" به سراغ نماز مى‏رود در برابر معبود خود به راز و نياز مى‏ايستد، و اگر گرد و غبار غفلتى بر قلب او نشسته، آن را شستشو مى‏دهد اينجا است كه خدا در نخستين دستورات در آغاز وحى به موسى مى‏گويد نماز را بر پا دار تا به ياد من باشىمازي كه براي انجام آن از ابتدا، انسان خود را از هرگونه آلودگي پاك كرده و حرام و غضب را از خود دور مي سازد و با حمد، تسبيح، تكبير و سلام بر بندگان صالح خدا، خدا، مقام اولياء، درجات مردان خدا، عذاب الهي، كيفر خطاكاران، حسابهاي دقيق و بي اشتباه روز رستاخيز را به ياد مي آورد و با قيام در مقابل خدا، او را از هر چيز برتر و بالاتر مي شمرد و با ياد نعمتهايش او را سپاس مي گويد و از او صراط مستقيم را مي طلبد، بدون شك انسان را متوجه جهان معنوي كرده و در درونش جنبشي به سوي حق و پاكي پيدا مي شود و او را از خودخواهي و دنياپرستي باز مي دارد و با تواضع در مقابل ذات لايزال الهي، عشق به جاه و مقام، كنار مي رود.